Dit jaar vieren we het 25 jarig bestaan van onze tennisvereniging. De oprichting heeft veel energie gekost. Verschillende partijen inclusief B&W van Hoogeveen waren niet enthousiast over de plannen. We kijken nu na 25 jaar later hier op terug.
In augustus 1992 hebben 11 tennissers als “Raad van Elf”, het idee ontwikkelt om een nieuwe tennisvereniging met een 6-tal banen op te richten inclusief de bijbehorende accommodatie. Een terugblik laat zien dat deze elf terecht kanjers mogen worden genoemd.
Het waren: (Ben Seesink, Ben Hartman, John Jelgerhuis, Jannes van Genne, Jaap Broekman,
Jan Schonewille, Eelke Bekhuis, Johan Bandell, Nic Pothof, Harry van Slooten en Max Jacobsen).
Ze hadden hiervoor de sportvelden in De Weide voor ogen.
Om zicht te krijgen hoeveel belangstelling hiervoor zou zijn hebben ze een kaartje ontwikkelt. Dit kaartje werd huis aan huis in de nieuwbouwwijken verspreidt. Hiermee kon men zich vrijblijvend aanmelden. Er kwamen meer dan 600 positieve reacties.
De belangstelling was zo overweldigend dat 22 oktober 1992 een nota is aangeboden aan wethouder H. Leicht van sportzaken, waarin de Raad van Elf uiteen heeft gezet waarom er een derde tennisvereniging moest komen.
Ze melden hier desgevraagd bij dat het niet concurrerend zou zijn voor andere tennisverenigingen. Het betrof immers de nieuwbouwwijken in de omgeving met ruim 13.000 bewoners.
Het werd in het gesprek met de wethouder duidelijk dat het bestemmingsplan nabij het voetbalveld het realiseren van dergelijke banen toeliet.
Na afloop van dit gesprek zei Herman Leicht het plan grondig te onderzoeken en hadden ze het vertrouwen dat de gemeente bereid zou zijn medewerking te verlenen aan hun plan en zou zorgen voor de aanleg van de openbare weg en de verlichting. Bovendien was het nodig dat de gemeente garantie zou bieden voor een geldlening die nodig is om kunstgrasbanen te realiseren.
Enthousiasme voor de derde tennisclub
De “Raad van elf” vond het een absolute noodzaak, gezien de vele positieve reactie, dat in hun eigen woonwijk een tennisvereniging niet meer mag worden uitgesloten.
Ben Seesink, inmiddels toen benoemd tot voorzitter, geeft aan dat er van de vele reactie ruim 80% geen lid is van een tennisclub. Bovendien is er in Zuidwolde een ledenstop voor tennissers die uit Hoogeveen komen.
Kortom, dit rechtvaardigt het realiseren van een eigen tennisclub. Temeer omdat het ook een speerpuntfunctie is van de sportnota Hoogeveen.
8 december 1992 is een oprichtingsvergadering gehouden in de Kerkboerderij samen met de mensen die positief hebben gereageerd.
Het levert gelijk 350 leden op.
De verwachting was dat dit op korte termijn uit zou groeien tot minimaal 500 leden en op de lange termijn zelfs tot 700 leden waardoor de groei naar 8 banen kan worden uitgebreid.
De statuten waren inmiddels gepasseerd door een notaris en de vereniging was ingeschreven in de Kamer van Koophandel. De eerste contributie bedroeg fl 5,--
De groep initiatiefnemers en tevens het voorlopig bestuur waren:
Ben Seesink (voorzitter), Max Jacobsen (secretaris), Johan Bandell (penningmeester), verdere leden bestaande uit: Eelke Bekhuis, Niek Pothof, Ben Hartman, John Jelgerhuis, Jannes van Genne, Harry van Slooten, Jaap Broekman en Jan Schonewille.
Het zal een hele operatie worden. Naast het realiseren van het gehele park zullen ook tennislessen voor alle leeftijdsgroepen moeten worden geregeld.
11 mei 1993 gaf het voorlopige bestuur opnieuw in de kerkboerderij doormiddel van een maquette een uiteenzetting van de plannen en de stand van zaken.
Er werden activiteiten ontvouwd voor de promotie, onder leiding van Ben Hartman, intussen aangewezen voor de public relations
Zo kregen alle leden een sticker met de bedoeling dit zichtbaar te dragen.
Elke maand werd dan een lid met de sticker gefotografeerd en de gelukkige mocht dan met het hele gezin met maximaal 6 personen naar het subtropisch zwembad van De Huttenhoogte te Dalen.
Positieve verwachtingen
De positieve verwachtingen zijn gestoeld op de gegevens van de Nederlandse Sport Federatie (NSF) die bij het opstellen van de plannen ingeschakeld werd.
Uit die gegevens is gebleken dat in Hoogeveen een potentieel was van duizend mensen die graag willen tennissen.
16 maart 1993 werden vastomlijnde plannen bij de gemeente ingediend, die op dat moment positief stond tegenover de komst van de nieuwe tennisvereniging.
De totale kosten bedroegen 770.000 gulden waarvan 20% eigen kapitaal.
Geld werd er niet gevraagd alleen 50% gemeentegarantie. Het waarborgfonds van de NSF stond voor de rest garant. Het zakenleven in Hoogeveen zou de club als sponsoren ondersteunen. Zo was de hoop gerechtvaardigd om in april 1994 de eerste bal op het eigen park te kunnen slaan.
Tegenwerking
De HLTC, De Noorderterp, Wiek’nslag uit Elim en de Hollandscheveldse tennisclub zetten vraagtekens bij de komst van een derde tennisclub. Zij denken dat de mogelijke toeloop van nieuwe leden ook wel door deze verenigingen kunnen worden opgevangen en daarom is een nieuwe club overbodig.
Bij het oprichten van een nieuwe tennisvereniging verwachten ze wel een sterke terugloop van hun leden. Zij zullen zich dan ook bij B&W per brief tegen de oprichting verzetten.
Diverse argumenten in deze brief worden door het bestuur van De Weide weerlegd en zeker de twijfels over de financiële haalbaarheid.
De tennisvereniging Suthwalda ziet geen problemen met de oprichting van De Weide.
Toch denken ze dat het ook bij hun niet ongemerkt voorbij zal gaan. De toekomst zal moeten uitwijzen welk invloed het ledental zal hebben. Ze zullen de plannen met open vizier tegemoet treden.
Teleurstelling
In juni 1993 wil de gemeente meer weten over de kosten en de financiering van T.C. De Weide en de planologische consequenties en legt het verzoek eerst naast zich neer.
Het bestuur is teleurgesteld dat de gemeente niet direct een positief besluit heeft genomen. Dit betekend dat hierdoor de planning van volgend jaar op losse schroeven is komen te staan en derhalve nog geen nieuwe banen kunnen worden gerealiseerd.
De andere verenigingen hebben er dus alles bij de gemeente aan gedaan om de aanleg van het tenniscomplex in De Weide tegen te houden. In de gemeente zijn tevens bestuurders lid van de bestaande verenigingen. Het is uiteraard niet waar te maken dat dit van invloed zou zijn.
Inmiddels is het door het vooruit schuiven van de beslissing allerminst duidelijker geworden. Een uitgebreid onderzoek had ook direct bij het begin kunnen worden gestart.
De tennisvereniging Noorderterp toont zich ongelukkig omdat de gemeente de plannen niet direct heeft afgewezen, zij hadden immers met de twee bestaande clubs ook wel ruim 400 nieuwe leden kunnen opvangen!
De adviesraad van de sport wil de hardheid van de belangstelling zien doormiddel van de leden 75 gulden inschrijfgeld te laten betalen. De eerder genoemde 5 gulden is voor het bepalen van het ledenaantal volgens de gemeente onvoldoende aangetoond.
Deze optie is overigens voor het bestuur van T.C. niet acceptabel en vindt het niet realistisch om zonder vorm van zekerheid de mensen diep in de buidel te laten tasten.
Het bestuur van T.C. toont zelf hardheid leden aan
Om het gemeente bestuur te overtuigen dat er inmiddels 600 mensen op de ledenlijst staan, worden deze voor een bedrag van 50 gulden gemachtigd. Zodra de gemeente het sein dan op groen zet, wordt het geld daadwerkelijk gestort en later weer in mindering gebracht op de te betalen contributie. PR-functionaris, Ben Hartman, heeft met een bliksemenquête een éénmalige machtiging van de mensen gevraagd waarvan ruim 500 ondertekend terug zijn gekomen.
Tevens heeft de Stichting Waarborgfonds Sport klip en klaar aangetoond dat de bestaande verenigingen zeer beperkt ruimte hebben voor nieuwe leden en dat de plannen van T.C. zeer realistisch zijn. Inmiddels zijn er 600 mensen van wie er 400 niet bij een andere vereniging tennissen en deze te kennen hebben gegeven dit graag in eigen omgeving te doen. Inmiddels vindt het bestuur dat de gemeente wel laat met allerlei bedenkingen zijn gekomen. Je zou haast zeggen dat er iets anders meespeelt.
23 september 1993 overhandigde het bestuur van T.C. De weide 540 machtigingen van potentiële leden aan de wethouder van sport Herman Leicht. Deze nam het voor nader beraad in ontvangst.
De gemeente houdt de tennisclub op deze wijze wel heel lang aan het lijntje. Als men bij de gemeente denkt dat de plannen worden opgegeven, is dat een flinke beoordelingsfout.
Einde tennispark?
2 november 1993 heeft het bestuur van burgemeester (Sytze Faber ) en wethouders te horen gekregen dat de gemeente niet bereid is aan het verwezenlijken van de ingediende plannen.
Het bestuur is zeer ontdaan van deze beslissing. Het komt dan ook als een donderslag bij heldere hemel.
Nu is voorlopig nog de enige mogelijkheid om de politiek in te schakelen. De raad moet zich er nu maar over buigen. Het bestaansrecht van de club is hard gemaakt en dat kan niet met een pennenstreek van tafel worden geveegd. De argumenten die het college gebruikt waren een jaar geleden al bekend. Nu aan het eind komen er nog argumenten dat het voetbalterrein erbij zou worden betrokken, die daardoor mogelijk niet kan worden uitgebreid. Tevens komt de financiële consequenties van de infrastructuur opnieuw boven tafel.
B&W gaf nog een kleine mogelijkheid om met de hele operatie 5 jaar te wachten. Voor het bestuur is dat onzin en leggen zich hier niet bij neer. Max Jacobsen, secretaris van het bestuur, sprak van politieke onwil. Diezelfde week worden alle politieke fracties benaderd voor een gesprek. In de gemeentepolitiek is verdeeldheid, dus geen sprake van unanimiteit. Inmiddels laten ze wel ruim zeshonderd mensen in de kou staan.
Mobilisatie
Het bestuur van T.C. De Weide vindt dat het college oneigenlijke argumenten gebruikt om het tennispark af te wijzen. De gemeente wijst maar steeds op de capaciteit van de bestaande verenigingen. Het lijkt alsof het college het afgelopen jaar onder een steen heeft gelegen en het bestuur voor niets alle werkzaamheden heeft gedaan. Voor 10 november staat het als mededeling, in plaats van discussiepunt van het college op de agenda van de raadscommissie volkshuisvesting openbare werken en sport.
De gemeente wil op een later tijdstip een beter tenniscomplex voor het hele gebied, volgens voorlichter F. Geene.
Naar de raad
Het bestuur van T.C. is niet van plan zich neer te leggen bij het besluit van B&W. Ze hebben inmiddels gesproken met de fractievoorzitters van de politieke partijen. Dit heeft geresulteerd dat in de raadscommissie Volkshuisvesting, Openbare Werken en Sport (VOS) vragen werden gesteld. Helpt dat ook niet dan worden de leden gemobiliseerd om ons streven extra kracht bij te zetten. Welke vorm is niet duidelijk maar de vele werkzaamheden die vooraf zijn gemaakt kunnen niet zomaar verloren gaan.
Met de eigenaresse van het resterende deel van het terrein zal een erfpacht overeenkomst worden aangegaan. Ook hier zijn de besprekingen al gaande.
In november 1993 blijven B&W bij hun negatief standpunt en beschouwt het onderwerp als afgehandeld. Dit deelde Herman Leicht mee in de raadscommissie sport.
Vervolgens deed Sipke Molenaar, eigenaar van de tennishallen aan de Terpweg, nog een extra duit in het zakje en juichte de beslissing van B&W toe. Molenaar had in de vloer van zijn tennishallen fors geïnvesteerd en kon daarmee geen concurrentie gebruiken. Bovendien verhuurde hij de buitenbanen aan de vereniging T.C. De Noorderterp. Na een moeizaam gesprek met Molenaar werd duidelijk dat alle energie nu moest worden gestoken in het realiseren van een eigen complex. De beslissing binnen het college was niet unaniem dus dat geeft nog hoop op succes gaf PR-man Hartman aan. Het zijn dus geen elf hobbyisten, zoals molenaar de inspanningen vond maar wel degelijk een behoefte vanuit de gehele wijk.
Lobby
Inmiddels wordt er een lobby opgang gebracht bij diverse politieke partijen waardoor na een paar maanden er weer serieus over gesproken wordt.
Begin december 1993 deelt de raadscommissie VOS aan Herman Leicht mee dat het college van B&W opnieuw in gesprek moet gaan met de club over de realisatie van een tenniscomplex en dat de voorgenomen antwoordbrief van het college heroverwogen moest worden.
Veel gesteggel viel dit onderwerp ten deel en het college diende zijn huiswerk over te doen.
Men kon zich de frustratie van de tennisclub over de afwijzende houding van het college wel voorstellen. De club kwam immers met goed onderbouwde plannen en had ook de levensvatbaarheid hiervan aangetoond! Tevens zou de financiële bijdrage van de gemeente ook nog lager uitvallen door de zelfwerkzaamheid van de clubleden. Door de geweldige lobby en inzet van het bestuur leken de kansen te keren, hoewel het langzamerhand wel een zeer langdraderige aflevering wordt. De opmerkingen van diverse raadsleden stemde het bestuur van De Weide hoopvol hoewel het vervelend is dat de hele operatie mogelijk nog enkele jaren vertraging oploopt.
Einde van het getouwtrek
Alleen de VVD, PvdA, RPF/SGP en GPV bleven tegen de motie om het tennispark De Weide alsnog te realiseren. Deze partijen steunden een verbeteringsvoorstel voor het centrum van Elim. Er is nog wel gesteggel geweest met CDA en PvdA over dit voorstel.
Maar kortom, de meerderheid van de raad was voor en gaf het groene licht.
Curieus was dat het CDA de aangenomen motie tegen zijn eigen wethouder van sportzaken, Herman Leicht, had ingediend.
In 1996 kan het tennispark dus toch worden gerealiseerd.
Hoewel HLTC voor fl. 170.000 heeft geïnvesteerd, omdat het er naar uit zag dat het tenniscomplex in De Weide niet doorging, protesteert deze hevig om het besluit van de gemeente..
Maar ook tennisvereniging De Noorderterp ziet de aanleg van deze nieuwe banen met angst en beven tegemoet en maakt per brief aan de raad en het college nog eens duidelijk dat het dramatische gevolgen heeft met een verlies van meer dan 120 leden voor De Noorderterp. Ook zij vinden dat B&W de beslissing moet terugdraaien, maar de gemeente heeft in september 1995 definitief hun bezwaar afgewezen.
T.C. de Weide krijgt een éénmalige bijdrage van 275.000 gulden. Tevens wordt er een garantie verstrekt van 50% op de geldlening van 635.733 gulden. Alleen de PvdA en de VVD waren tegen. Het werd aangenomen met 20 stemmen voor en 7 stemmen tegen.
Ledenvergadering
24 januari 1995 werd er een ledenvergadering gehouden in de kerkboerderij waar de plannen voor de tennisbanen werden gepresenteerd. De belangstelling ging vooral uit naar de bouwplannen van het clubhuis, de zeven tennisbanen en de parkeergelegenheid. Verder werd er een definitief bestuur gekozen. Voorzitter werd Ben Seesink, Ina Lugies (secretaris) Martin Daling (penningmeester) snel opgevolgd door Evert van Zomeren die de gehele bouwbegeleiding op zich heeft genomen en Max Jacobse (vicevoorzitter). Verder als lid van het bestuur, John Jelgerhuis, Harry van Slooten en Ben Hartman. Dit bestuur zal in opdracht verder de zaken op een rij zetten. In september 1995 zal het eerste clubblad verschijnen. Er zal met een budget worden gewerkt van 770.000 gulden. Inmiddels zijn er 650 leden en dus de grootste tennisclub van Hoogeveen. December 1995 gaat de eerste schop de grond in en kan de bouw beginnen.
Alles zal erop gericht zijn om vanaf april 1996 van start te gaan.
Tot grote vreugde van het bestuur heeft, Stefter Car Sound zich vanaf 1 januari 1996 voor een periode van 5 jaar garant gesteld als hoofdsponsor en daarnaast nog 6 baansponsors.
Samenwerking
Het bestuur van T.C. de Weide heeft nog wel de beide tennisverenigingen uitgenodigd voor een gesprek om te komen van een vorm van samenwerking. Voorzitter Ben Seesink hoopt de verhoudingen te verbeteren. Een bundeling van krachten zou de tennissport in Hoogeveen op een hoger niveau kunnen tillen. Vooral op landelijk niveau kan dat vele voordelen hebben.
Eindelijk tennissen
Het heeft 4 jaar geduurd, maar eindelijk is het dan zover. Het nieuw tenniscomplex van T.C. De weide wordt 15 juni 1996 geopend door de wethouders Leicht en Punt.
Zie hieronder de fotoreportage (loopt vanzelf)
